Сунани Термизий

Муъоз ибн Анас (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди: «Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам жумъа куни имом хутба айтаётганда иҳтибо қилиб (тиззаларни тикка қилиб ёки қучоқлаб думба устига) ўтирмоқдан қайтардилар».

Муъоз ибн Анас Ал-Жуҳаний (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди; айтди: Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам бундай дедилар: «Кимки жумъа куни одамларнинг елкаларидан ошиб ўтса, жаҳаннам сари бир кўприк қурган бўлур».

Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди; «Кимки жумъа куни имом хутба ўқиётганда (ёнидаги биродарига): «Жим ўтир» деса (ҳам), ноўрин гап қилган бўлур».

Жобир ибн Абдуллоҳ (розияллоҳу анҳу)дан ривдят қилинди; айтди: «Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам жумъа куни хутба ўқиётган эдилар, бир киши келиб қолди. Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам у кишига: «Намоз ўкидингми?» дедилар. «Йўқ», деди. «Унда туриб намоз ўқиб ол!» дедилар.

Абдуллоҳ ибн Масъуд (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди; айтди: «Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам минбар устида ўрнашганларида бизлар у кишига юзланиб олар эдик».

Йаъло Ибн Умаййа (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди; айтди: «Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам минбарда «Эй Малик!» деб нидо қилгайлар...» (деган оятни* қироат қилганларини эшитдим».

Жобир ибн Самура (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди; айтди: «Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам билан бирга намоз ўқир эдим. У кишининг намозлари ҳам мўътадил, хутбалари ҳам мўътадил эди».

Ибн Умардан (розияллоҳу анҳумо) ривоят қилинди; «Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам жумъа куни (тик туриб) хутба айтар эдилар, кейин ўтирар эдилар, кейин тик туриб хутба айтар эдилар». (Ибн Умар) «Худди бу кун (имомлар) қилганларидек...» деди.

Ибн Умар (розияллоҳу анҳумо)дан ривоят қилинди; «Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам бир хурмо ёғочи (устуни)га суяниб туриб хутба айтар эдилар. Минбар тутган (кун)ларида ўша устун (аламидан) ун чекиб йиғлади. Ҳатто Расули Акрам уни қучоқлаб турдилар, шундагина устун юпанди...».

Анас ибн Молик (розияллоҳу анҳу)дан ривоят қилинди; «Набий саллаллоҳу алайҳи ва саллам жумъа намозини қуёш (ғарбга) мойил бўлганида (қиёмдан оғган пайтда) ўқир эдилар».